Onze Ikigai, onze passie. #3
Bijgewerkt op: 7 jun. 2020
Een dramatisch geschenk
De huidige Corona-Crisis is ontegenzeggelijk een drama voor velen. En hoewel wij als horecaondernemers bijna symbolisch zijn geworden voor de dramatische -economische- impact ervaren wij het zelf als een geschenk. Door de verplichte lock-down en sluiting van onze restaurants kwam de op hol geslagen achtbaan waarin wij ons bevonden middels een noodstop van de ene op de andere dag tot stilstand. Ergens helemaal bovenaan het engste stukje ondersteboven hangend in zo'n klein klote-karretje weliswaar, maar we hangen stil! Voor de meesten een horrorscenario, maar voor ons dus een geschenk. En op z'n kop ziet alles er heel anders uit.
Noodstop
Deze noodstop luidde onverwacht de laatste fase van onze huidige loop/achtbaan in; ondernemen met als oogmerk geld te verdienen, materieel bezit te vergaren door het maken van werkweken van 80 uur, het op de rails houden van personeel, het drijvend houden van een altijd water-makend financieel houtvlot en het trekken aan dode paarden. Begrijp ons niet verkeerd; we gaan niet het klooster in en we menen ook niet dat we vanaf nu van lucht gaan leven, maar we hebben wel besloten een draai van 180 graden te maken.
Kiki
Dit niet in de laatste plaats omdat onze lieve schoonzus Kiki 2,5 weken geleden een hersenbloeding heeft gehad en ligt sindsdien in coma in het ziekenhuis en vecht voor haar leven. Houd vol Kik!
Rigoureuze draai
Die draai van 180 graden werd vorige week rigoureus uitgevoerd door Jac nadat we tamelijk onverwacht -dat kon er ook nog wel bij- te horen kregen dat ons gedroomde vervolg op onze huidige situatie, waarover later meer, van ons lijstje kan worden geschrapt. Nou ja, nu hebben we niets meer wat ons aan de grond houdt redeneerden we.
Ikigai
Nu kunnen we voor onze "Ikigai" gaan (lees het boekje van Fransesc Miralles en Héctor Garcia). Iets wat we de afgelopen 3 maanden al lopend door de bossen van Schoorl langzaam maar zeker zijn gaan cultiveren, onze "Ikigai". Kleine duiding; 11 jaar geleden zijn we failliet gegaan. In de jaren daarna ons he-le-maal een slag in de rondte gewerkt. Weer een nieuw project opgebouwd en ondertussen weer bijna alles kwijt. Maar goed, dat was dus blijkbaar niet voorbestemd voor ons. Het was allemaal niet onze "Ikigai", niet onze passie. En dat is waar we nu vol voor gaan. En dat heeft Corona ons gebracht. De tijd om onze dagen door te brengen in de bossen van Schoorl waar we dagelijks een paar uur samen door heen banjerden en langzaam maar zeker onze passies aan het herontdekken waren.
Money Talks
Wanneer we terug kijken op alles wat de afgelopen jaren hebben gedaan, dan zien we één grote gemene deler. Voor letterlijk elk project dat we zijn gestart en voor letterlijk elk restaurant dat we hebben geopend zijn wij gevraagd. En overal zijn we ingestapt met een enorme dosis energie en positiviteit. Maar overal gebeurde hetzelfde; wij werden binnengehaald door partijen met geld. Geld en creativiteit gaan niet hand in hand. Wij moesten de creativiteit leveren in combinatie met een enorme bak aan energie om het plan van de grond te trekken. Maar geld verdien je niet door geld niet als absoluut middelpunt van het universum te beschouwen. Uiteindelijk was onze inbreng -creativiteit en energie- altijd ondergeschikt aan de financiën en de daaraan gelinkte spreadsheets die natuurlijk klopten als een bus, maar ondertussen werkten als suiker in een glas cola. Alle prikkelingen verdwenen als sneeuw voor de zon, de financiers/eigenaren van de projecten verloren interesse en bleken wel te kunnen tellen, maar niet altijd het alfabet even goed te kennen. Wie "A zegt", enz...
Compulsieve Serie-ondernemers
Het komende jaar gaan wij gebruiken om een aantal lopende zaken af te sluiten en een plek te geven. We zijn tot de conclusie gekomen dat we compulsieve serie-ondernemers zijn, maar uiteindelijk eigenlijk helemaal niet goed zijn in ondernemen volgens de traditionele normen. Het bedenken en bedrijven is ons ding, het berekenen niet zo zeer! Maar beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald, toch?!
Jac&Jordi