De Mentale Pantry-Challenge #32
Een Uitdaginkje Meer Of Minder
Nu we onze focus op onze pelgrimstocht hebben -een pelgrimstocht om ons huidige hectische leven achter ons te laten- dient zich weer een hele trits aan uitdagingen aan. Dat betekent dat we de uitdaging aan moeten gaan om zo min mogelijk uitdagingen aan te gaan. Eigenlijk is het een soort mentale "Pantry-Challenge". Een "Pantry-Challenge" is een uitdaging die chefs aangaan waarbij ze een zo lekker mogelijk menu moeten maken van de ingrediënten die zich al in een keuken bevinden. Hun flexibiliteit, creativiteit en stressbestendigheid worden hierbij getest, alsmede hun vermogen om met zo min mogelijk mogelijkheden zo veel mogelijk op tafel te toveren. En "veel" staat hier voor zowel kwalitatief als kwantitatief. Nu weet de gemiddelde volger van ons blog dat er zich niet zo heel veel ingrediënten bevinden in onze keuken. Laat staan hightech apparatuur om eens lekker mee te experimenteren. Maar wij zijn niet vies van een uitdaginkje meer of minder, dus die uitdaging gaan we graag aan. Wij gaan onze focus verleggen. Wij gaan onze uitdagingen selecteren en wegen. We gaan proberen om een zo minimalistisch mogelijk ingerichte trip te organiseren voor ons zelf waarbij we genoeg genereren om die trip te volbrengen maar zo min mogelijk afleiding toelaten om niet in dezelfde valkuilen te stappen waar we al een keer of tig zijn ingestapt. Eigenlijk gaan we de ultieme uitdaging aan; op een zo simpel mogelijke manier de boer op met z'n tweeën zonder dat we ons in vieren delen en drie dingen tegelijk aanpakken waarbij we in zeven sloten tegelijk lopen. We love a good challenge!
Niet Niets
De gemiddelde ondernemer kan er geen genoeg van krijgen om te pas en te onpas te vertellen hoeveel uren ze maken, wat ze allemaal aanpakken en op hoeveel borden ze tegelijk aan het schaken zijn. Hoe meer, hoe beter is hier het credo. Met dat credo zijn we het overigens niet meer eens nadat het ons maar niet lukte om meer en beter te verenigen, maar we herkennen ons wel in de drive om iets te doen. We zijn de afgelopen, pak 'm beet, twaalf jaar niet echt verwend met heel veel vrije tijd. Twaalf jaar is hoe lang het geleden is dat we failliet gingen. Daarna hebben we met wisselend succes ongeveer alles aangepakt wat langs kwam. Een persoonlijk faillissement was misschien een stuk relaxter geweest, maar dat wilden we niet. Meer dan een dubbel lustrum van dubbel aanpakken was het gevolg. Wanneer we aan iemand vertellen dat we in die tijd twee keer tien dagen vakantie hebben gehad met daarom heen natuurlijk wel wat weekendjes weg (nou, nou) en een vijfdaagse trip naar Canada op en neer voor de bruiloft van onze dochter (10000 kilometer reizen in vijf dagen is niet echt een aanrader wanneer je wilt ontspannen), dan krijgen we meewarige blikken te verwerken. En gelijk hebben ze. We sporen soms niet. In ontsporen daarentegen zijn we wel weer best goed, maar dat is een ander verhaal. Gelukkig kunnen wij niet -of in ieder geval heel slecht- niets doen. In dat licht bezien gaat het wel goed komen met ons plan om de pelgrim uit te gaan hangen terwijl we leunen op wat onderweg kunnen bijeensprokkelen om de reis te kunnen volbrengen. Hoewel het niet niets is om iets te gaan doen met nagenoeg niets om iets voor elkaar te krijgen wat ons eerst misschien niets leek, maar nu opeens iets bij ons los maakt, is het niet iets om daarom dus niet te doen. En dat is toch iets, nietwaar?
Even Terugschakelen
Om jullie de kans te geven om dat te behappen en te verhapstukken schakelen we even terug. Nee, we gaan niet iets doen wat niet kan. We gaan iets doen wat wij nog nooit hebben gedaan, en daarom denken we dat we het wel kunnen. Zoals gezegd eerst een aantal zaken vorm geven, afhandelen en invullen. Maar we gaan het echt doen. Met de nadruk op "doen". Niets doen is geen optie. We zijn niet in de positie om samen eens heerlijk op een honderdvijfenveertig-daagse cruise te gaan. Shuffleboarding is niet echt ons ding denken we. Mensen met polo's en bandplooibroeken trouwens ook niet, Hoewel we niet per definitie iets tegen poloshirtjes hebben, en zeker niet tegen de mensen die ze dragen is de combinatie niet iets waar we warm voor draaien. Bandplooibroeken brengen overigens wel het slechtste in ons boven, maar dat is iets voor een volgende post. Wat we willen zeggen is dat we er naar uitkijken om iets te gaan doen waarbij we niets hoeven. Alleen maar iets doen wat we willen. Meer hoeft niet. Maar dat is zat om in ieder geval heel veel over te blijven bloggen!
Jac&Jordi