De tering naar de nering; aan de lopende band. #4

Ongedekte lading

Toen Corona uitbrak, stonden we als één van de eersten in de rij voor de financiële regelingen die de regering bood. En dat was leuk voor het personeel. Iets minder leuk voor ons ondernemers. De 90% subsidie voor het personeel ligt realistisch gezien veel dichter in de buurt van de 65% en die 4K die wij als ondernemerskoppel kregen dekt ook de lading niet kunnen we je verklappen.

Dolen tussen Polen

De zaak moest dicht maar de vaste lasten liepen door, en dan is 4K niet veel. Financieel fragiel als we zijn moesten we dus iets verzinnen. We moesten aan het werk, en wel snel. De tering moest naar de nering worden gezet. En zo vonden we ons zelf opeens terug in een maaltijdenfabriek aan de lopende band en dolen we tussen de Polen al pizza toppend en kip kokend van koelcel naar koelcel!

Vreemde tegenstrijdigheden. C'est La Vie...

En weet je wat het gekke is? Het is nog lekker ook! We werken van 6 tot 14 uur. Daarna wandelen we een paar uur. Vervolgens heb je nog alle tijd om de rechtszaak voor te bereiden, de NOW regeling uit te vogelen, de gesloten restaurants uit te ruimen en de post-Corona opening van ons laatste restaurant op te tuigen. En dat alles terwijl we ons moeten verdelen tussen het restaurant en de fabriek. Het restaurant omdat we open moeten (zo voelen wij dat althans), en de fabriek omdat er ook nog wat verdiend moet worden. Cést la Vie. En over 2 dagen de rechtszaak die zo bepalend gaat worden voor onze volgende stappen! Maar daarover morgen meer!

Tering naar de nering

We doen niets vreemds, en in onze ogen zeker niet iets "ondernemers-onwaardig". We zetten de tering naar de nering. En daarvoor moet je wel eens iets ondernemen buiten je comfort zone. En die comfortzone van ons is ondertussen net een bordeel; we pakken alles wat langs komt en blijven glimlachen.

Jac&Jordi